تاریخچه خیارشور و ترشی به هزاران سال پیش باز می گردد و قدمت آن به 2030 قبل از میلاد می رسد. کلمه pickle از واژه هلندی pekel یا pókel آلمانی شمالی به معنای «نمک» یا «آب نمک» گرفته شده است که دو جزء بسیار مهم در فرآیند شور کردن به حساب می آیند. در طول تاریخ، شور کردن یک ضرورت بوده، زیرا یکی از بهترین راه برای نگهداری غذا برای مدت طولانی محسوب می شده. همچنین این شورها، شکم دریانوردان و مسافران گرسنه را پر می کرده و در ماه های سرد زمستان منبعی از غذا برای خانواده ها فراهم می آورده است.
شوری ها و ترشی ها را با غوطه ور کردن میوه ها، سیفی جات و سبزیجات تازه در یک مخلوط اسیدی یا محلول آب نمک تولید می کنند تا زمانی که کامل برسند و در برابر فساد آسیب پذیر نباشند. وقتی به ترشی ها و شوری ها فکر می کنیم، اولین چیزی که به ذهن ما خطور می کند، خیارشور است. خیارشور ها اغلب در آب نمک تخمیر می شوند. در طی این فرآیند، میکروارگانیسم ها رشد می‌کنند و قندهای طبیعی را به اسید لاکتیک تبدیل می نمایند. این امر به نوبه خود باعث اسیدی شدن محیط شده و از تکثیر باکتری های فاسد جلوگیری می کند.
خیارشور و ترشی دانی، در بسته بندی های بهداشتی و مقاوم با استفاده از ماشین آلات مدرن اتوماتیک، طعم اصیل محصول ایرانی را برای شما به ارمغان می آورد.
ترشیجات و شوریجات تاریخ منحصر به فرد خود را دارند. این محصولات نقش یک غذای اصلی برای ساکنان در اوکراین، لهستان، لیتوانی و روسیه محسوب می شده. طعم شور و تند این محصولات با رژیم غذایی نان و سیب‌زمینی این کشورهای سردسیر بسیار سازگار بوده. یکی از رسوم پاییزی یهودیان این منطقه این بوده که بشکه ها را با خیار، چغندر و کلم خرد شده پر می کردند سپس مخلوط به مدت چند هفته در یک مکان گرم قرار داده می شده تا تخمیر شود، پس از آن مخلوط را به انبارهای خنک و تاریک منتقل می کردند. این ترشی ها در طول زمستان سرد طولانی و تا بهار (زمانی که محصولات جدید و تازه می رسیدند) دوام می آوردند.
هنگام مهاجرت مردم اروپای شرقی به امریکا در اواخر دهه 1800 و اوایل دهه 1900، آنها خیارشور را به امریکا معرفی کردند. خیارها شسته می شدند، سپس به همراه با شوید، سیر، ادویه جات، ترشی جات، نمک و آب تمیز در بشکه های چوبی بزرگ ریخته می شدند. این مخلوط گاه به مدت چند هفته تا چند ماه به حال خود رها می شدند تا تخمیر شوند. هر چه زمان تخمیر کوتاه تر باشد، رنگ خیارها روشن تر و شوری آنها کمتر بود، در حالی که تخمیر طولانی تر منجر به شور شدن کامل خیارها می شد. با گذشت زمان، تولید خیارشور به یک تجارت سودآور تبدیل شد.
رسالت دانی، به ارمغان آوردن طعم اصیل ایرانی است. تمامی محصولات دانی در بسته بندی های بهداشتی و مقاوم با استفاده از ماشین آلات مدرن اتوماتیک به بازار عرضه می شوند.
در دهه 1850، با اختراع دو ابزار مهم، تولید خیارشور و ترشی خانگی بسیار آسان تر و بهداشتی تر شد. ابتدا یک شیمیدان اسکاتلندی به نام جیمز یانگ موم پارافینی را تولید کرد که مهر و موم کردن شیشه ها برای نگهداری مواد غذایی کمک می کرد. چند سال بعد، جان میسون اولین شیشه میسون را ساخت. شیشه های میسون می توانستند دمای بالایی را که در کنسرو کردن و فرآوری خیارشور و ترشیجات استفاده می شد را تحمل نمایند.
البته ترشی ها فقط به انواع شوید و خیار محدود نمی شوند. آنها می توانند شیرین، ترش، شور، تند و یا ترکیبی از همه موارد باشند. ترشی را می توان با گل کلم، تربچه، پیاز، لوبیا سبز، مارچوبه و انواع دیگر سبزیجات و میوه ها درست کرد. هنگامی که انگلیسی ها به دنیای جدید رسیدند، روش خود را برای تولید ترشی شیرین با سرکه، شکر و محلول ادویه دار آوردند. اروپای شرقی اشکال مختلفی از کلم ترش را به دنیا معرفی کردند. فرانسوی ها کورنیشون های ریز و ادویه دار را با پاته های سنگین و پنیرهای تند سرو می کنند. و در خاورمیانه خیارشور با هر وعده غذایی سرو می شود. روس ها علاوه بر ترشی کردن انواع سیفی جات و میوه جات، گوجه فرنگی را ترشی می کنند. کره ای ها کیمچی، ژاپنی ها ترشی آلو و دایکون، و ایتالیایی ها ترشی بادمجان و فلفل دارند. هر منطقه از جهان انواع ترشی و خیارشور مورد علاقه خود را دارد.
بدون دیدگاه